''Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk hiç bir yere gitmiyor.''

Geceler hep mi karanlık?

Yoksa biz mi karanlık anlamlar yüklüyoruz geceye?

Gündüzün kalabalıklığında dışa vuramadığımız acılarımızı yalnızca gecenin kimsesizliğiyle mi paylaşabiliyoruz?

Korkuyor muyuz başkalarının çaresizliğimizi bilmelerinden?

Neden ki?

Büyümek,insanın güçlenmesi demek mi?

Hiç sanmıyorum.

Bana kalırsa en güçlü olduğumuz zamanlar çocuk olduğumuz zamanlardı.

İstediğimiz her neyse, ona kavuşabilmek için kimseden çekinmeden ağlayabildiğimiz zamanlardı en güçlü olduğumuz zamanlar.

Büyümek,cesaretimizi çaldı bizden.

Aslında büyümek bana göre bu hayattaki en acımasız hırsız.

Ağlamak şimdilerde gerçekleştirmekten çekindiğimiz bir eylem..

Çocukken ne çok koşardı oysa imdadımıza.

Keşke herşey o yıllardaki gibi,bir kaç damla gözyaşıyla bizim olabilseydi.

Büyümek,zor işti.

Ve ben hep üşengeç bir çocuktum.

Baktım zorluyor beni merdivenler,çıkmadım yukarıya.

Öylece kaldım.

İyiki de kaldım.

Çocukluğumda kaldım ben.

Sizin dünyanızdan çok uzakta bir yer buldum ben kendi içimde.

Orada yaşıyorum sizlerden habersizce.

Aranızda yaşıyormuşum gibi gözüksede bu sizin en büyük yanılgınız.

Ben de görebildiklerinizin hiç biri gerçek değil.

Asıl gerçeğim içimin okyanusunda...

O okyanusun bütün yaralarıma iyi gelen sihirli dokunuşları var.

O okyanusun ruhuma huzur veren bir de adı var.

Adı mı? 

Çocukluk...

Kaçtığını sandığınız çocukluğunuz ''gökyüzü gibi birşey,hiç bir yere gitmiyor.''

Bulun onu...

Güzel bir sabah. Ben bunun böyle olmasını istediğim için güzel. Günaydıııııııııııııııııın :)))