Bazen bir kırıntıdır umut ellerimizde ama yine de vardır.

Bir düğüm var içimde.

Günler bazen çözülüyor gibi hissettiriyor bana,

bazı zamanlar daha bir sıkı oluyor sanki.

Hangisi gerçek?

Kötü günleri arkamda mı bırakıyorum?

Yoksa geleceğe beraberimde mi götürüyorum farkında olmadan?

İyileşiyor muyum sahiden ?

Yokda içimdeki huzur artık kaybetçek birşeyim kalmadığı için mi?

Halbuki ben inanmam 'kaybetçek hiç birşeyim kalmadı' diyen insanların samimiyetine.

Nefes alıyorsak hala bize birşeyler kalmış demektir.

Ve yaşıyorsak hep bir umut var demektir.

Tek yapabildiğim umut edebilmek,

gelecek günlerin bana seni getirmesini beklemek öylece..

Beklemek,koyu bir sessizlik.

Ama ben kalabalıkları severim.

Hay aksi,zıtlıklar hep çekmiştir birbirini.

Olsun...

Yaşıyorum ve sırf bunun için bile UMUT VAR.!...